The 9th of may

[Ruby]

Dante

"Fuck!" grom ik en zak door mijn been voorover op de grond. Er kwam geen bloed uit de wond, maar pijn deed het wel. Ik pak het lemmet van het mes vast en trek hem met een ruk uit mijn been. "GODVERDOMME" schreeuw ik terwijl de pijn erger word. Ik had hechtingen nodig en snel. Opeens klonk er een plof en ik keek op. De onbekende man was ook omgevallen. Zo te zien waren zijn benen ook gewond. Ik bijt op mijn lip en duw mijzelf van de grond af. Snel kroop ik naar hem toe en drukte hem hard tegen de grond aan. "Karma bitch!" hijgde ik, maar merkte dat ik op het punt van flauwvallen stond en keek weer naar de lucht. Wat een prachtige dag was het toch, al een hele tijd was het zo. "Klootzak" grom ik en mijn pupillen verdwijnen achterin mijn oogkassen.

[TIMETJUUUUH]

Ik word wakker in een kleine kamer, mijn benen waren weer gehecht, maar ik was vastgebonden aan de stoel en kon niet meer bewegen. Om me heen staan een aantal mensen, vooral militairen, maar ook enkele stagiairs. Dus dit was het einde, dacht ik. De rest van de tijd vast in een cel, tot het einde van de stilstand mij zou doden aan mijn verwondingen.
Ik keek of ik degene waarmee ik eerder had gevochten kon vinden.

[Ruby]

Dante

"Zo die zitten er in" hoor ik iemand zeggen. Ik open mijn ogen en zie Jason, een andere stagiair, die aan mijn been zit te kloten. "Ah je bent wakker" grijnst hij. "De hechtingen zitten er in. De wond is gelukkig niet al te ernstig, maar er is wel een kans dat je mank loopt voor een tijdje..." Ik zucht en ga op de operatie tafel zitten. Fijn hebben we dat ook weer. Opeens herinner ik mij iets. "Waar is de man die mij aanviel?!" vraag ik. Jason wijst naar het groepje militairen. "Woah... Is het zo'n big deal dat hij mij heeft neergestoken?" "Niet heel erg, maar hij heeft meerdere neergestoken en ernstig ook" Ik kijk Jason geschrokken aan en sta dan op. Het doet pijn, maar ik zet door en loop naar de onbekende man. "Wie is die man?" vraag ik aan de groep.

[TIMETJUUUUH]

"dat weet niemand" zegt een militair "zelf wil hij het ook niet zeggen". "hoe vaak moet ik het nog zeggen" grijp ik in"ik weet het niet". "doe niet zo moeilijk en sluit me ergens op of zo, laat me wachten tot het einde, dat is het toch wat jullie doen met mensen die het niet meer aan kunnen, die gek worden"
"oh wacht, dat is waar, het eindigt nooit, de manier om dit alles te stoppen word bewaakt, nooit zal er iemand in de buurt komen, en waarom? Omdat jullie liever hebben dat de aarde voor altijd zo blijft in plaats van gewoon op te geven! " de militair word bleek. Dan word er een doek over mijn mond gedaan waardoor ik niet meer kan praten.
Een van de militairen went zich dan tot de vrouw die net binnen kwam," zou u alstublieft uit deze kamer kunnen gaan, er zijn bepaalde dingen die wij moeten doen... "

[Ruby]

Dante

"Wat...." mompel ik als de onbekende man het wordt neemt. Het plan wordt bewaakt? Wat bedoelde hij daarm..... Oh god. Ik kijk naar de militair die bleek is geworden. Het zou toch niet?!.... De man krijgt een doek in zijn mond en ik schrik op als mij wordt verzocht om te vertrekken. "Geen spraken van! Hij heeft mij aangevallen en ik wil verdomde weten wat er met hem gebeurt. Ik duld geen..."' Ik word aan mijn arm weggesleurd door Jason. "Deze man heeft niks met ons te maken... Wij hebben andere dingen te doen" Ik schud mijn hoofd, maar werk niet tegen. Wat er met die man gebeurde boeide mij niet, maar wat hij zei trok mijn aandacht. De militairen dus hmm?

[TIMETJUUUUH]

Toen ze de kamer uit was keek de leider van het groepje mij aan: "je moet leren je mond te houden". Kort daarna voelde ik een mep op mijn gezicht. Dit werd gevolgd door een mes door mijn voorhoofd, de pijn was niet te voortduren en ik verloor weer bijna mijn bewustzijn. Opeens merkte ik een scheurtje dat was ontstaan in het touw om mijn rechterhand. Ik deed alsof ik flauw viel en sneed vlug de rest van het touw door met het mes in mijn voorhoofd. De militairen wilde de kamer uit lopen toen ik ineens omhoog kwam uit de stoel. "je vergeet je mes" zei ik nog voor ik op ze af dook, blind van woede

[Ruby]

Dante

"Wat een geluk dat de wond niet zo diep was" zucht Jason duidelijk blij. "Jaja..." mompel ik afwezig. Ik moest steeds denken aan de woorden van de onbekende man. Opeens hoorden we geschreeuw en Jason gaf mij een snelle verbaasde blik. Zonder wat te zeggen rende ik terug naar de kamer en zag de man met het mes in zijn hand. Hij had de militairen helemaal naar de tyfus geholpen. Ze zaten onder de sneeën en onder normale condities zouden ze nu al dood gebloed zijn. Ik kijk hem aan en voel meteen dat ik moet wegrennen, maar ik blijf staan. Verstijft door gemengde gevoelens.

[TIMETJUUUUH]

"dus je bent niet binnen 2 seconden weer weg gerend, interessant" zeg ik terwijl ik om de vrouw heen loop. "misschien omdat ik je kan geven wat je wilt, de oplossing voor de stilstand". "maar informatie heeft een prijs.... "
" laat ik het makkelijk voor je maken, de plaats die je zoekt word bewaakt door militairen, om je alvast voor te bereiden geef ik je pas de plaats als je de harten van een squad soldaten kunt geven. snij ze maar gewoon uit hun borst, op deze manier" ik pakte het mes en sneed het hart uit een van de militairen, geschreeuw van pijn vulde de kamer. " makkelijk, toch.?"

[Ruby]

Dante

Ik deins achteruit. Deze man was gek... Niet gewoon raar, maar gewoon ziek in zijn hoofd. "Hoe kan je zoiets doen en hoezo verwacht jij mij zoiets te doen als... als moorden! Jij bent ziek man" zeg ik verachtend. Met zo'n iemand als hij was het geen slim plan om zaken mee te doen. Stel dat hij je verraad. Ik werd misselijk van hem en zijn gestoorde acties. "Ga gewoon weg en laat ons ons werk doen.... Moorden heeft geen zin.." zeg ik boven het geschreeuw van de militairen uit. Opeens deden mijn benen het weer. Zo plotseling als ik tot stilstand was gekomen, rende ik ook weer weg. Zo snel mogelijk weg, naar huis, naar het lab of ergens anders. Het maakte mij niet uit.