Nymia [RPG]

[misschienbram]

Ik zucht als mijn oom aan kompt gelopen. "Kan je mee komen? Er is een probleem in libertalia" ik slik en excuseer mezellf bij jason.

[Ruby]

Kai

Mijn vader zag mij al aankomen en riep mij bij zich. "En... al vrienden gemaakt?" vraag ik. "Zo'n dwergenvrouw vroeg om een alliantie en ze negeerde totaal mijn advies en verhalen... Ik ben blij dat ik geen vrienden heb gemaakt" zucht ik en ga op een tafel leunen. "Ahh... Welcome in my world, girl" lacht de man en slaat een arm om mij heen. "Maakt niet uit! We zijn hier binnen een week weg en weet je wat? Dan gaan we lekker weer op roverstochten" Ik grijns een beetje. "Yeah, goed idee... Wel naar een ver land toch?" vraag ik en kijk hem met puppy ogen aan. Hij knikt en ik grijns meer. "Maar probeer eerst dit te zien overleven. Om eerlijk te zijn ben ik iedereen al zat" zucht mijn vader en krabt in zijn dikke baard. "Fijn om te weten dat ik niet de enige ben..... Trouwens, zou Damien wat voedsel hebben?.... Ik sterf zowat" mompel ik en kijk in het rond. Er was nergens een tafel met voedsel ofzo. En dan zeggen mensen dat Omnes geen gastvrij land is. Aestas kan er ook wel wat van hoor! Nouja, hier is er minder kans dat je sterft door een of ander beest of door een rare plant.. "Ik ga weer even rond kijken... Voor nieuws enzo" zeg ik en ren er weer vandoor. Misschien war er zelfs nog wel iets te jatten. Onderweg bekijk ik alle meubilair in de kamer en soms stal ik sieraden die iets te obvious te zien was bij mensen en makkelijk te grijpen was. Zakkenrollen was ook een must bij zeerovers.

[TIMETJUUUUH]

aynina

Ik hoorde wat gepraat over rooftochten en besloot dat het hoog tijd werd om eens vlug weg te gaan. Rustig liep ik de kamer uit. Op mijn eigen kamer kon ik dit perkament lezen en zou ik te weten komen wat er aan de hand was. Mijn handen begonnen te zweten van nieuwsgierigheid. Hierdoor liet ik de rol vallen. Ik pakte hem vlug op, toch was ik bang dat iemand iets vermoedde. De rest van het stuk naar mijn kamer rende ik, de rol perkament in mijn handen geklemd.

Toen ik op mijn kamer aan kwam deed ik de deur op slot en begon de brief te lezen:

"' In geval van hoogveraad

Wanneer een lid van de koninklijke familie Erenford de koning vermoord is er sprake van hoogverraad. De straf hiervoor is een verbanning naar de forgotten lands. "

Na de eerste alinea gelezen te hebben las ik nog vlug door de rest heen. Alles was een soort officieel document over de woordenboekbetekenis van hoogverraad. Zou dit echt het juiste document geweest zijn.
Op dat moment werd er op de deur geklopt. " ga weg, ik ben aan het omkleden! " riep ik. "Schiet op dan" zei een vriendelijke stem die ik meteen herkende. Het was Na'bat, een wat oudere orc en de eerste minister van Mechien. Ik wachtte heel even en deed toen de deur open. "kom binnen" zeg ik vrolijk.

De orc komt binnen, sluit de deur achter zich en zegt:"je moet beter worden in liegen, je draagt nog exact dezelfde kleren. Heb je het document? " toen viel alles op zijn plaats, N stond voor Na' bat, Damien had hoogverraad gepleegd en hij wist er van.

" laat me het uitleggen " zegt de oude orc" malady Hightower en ik waren op staatsbezoek hier toen de koning werd vermoord, mylady zag dit toevallig en werd bedreigd, als dit via ons naar buiten kwam, dan zou Mechien het eerste land zijn dat zou vallen. "

Ik slikte even," maar waarom ik? " vroeg ik nog. Het antwoord was:" niemand anders was te vertrouwen, we hebben zeerovers, een land in burgeroorlog, een land vol dwergen (orcs en dwergen stonden er om bekend elkaar niet te mogen). Verder heb je nog de 2 landen die aan ons grenzen, waarvan ik er een ook niet vertrouw. U bleef dus over"
Ik slikte nogmaals. "Ik voel me niet helemaal lekker denk ik."

[Cynical]

Robyn.

Het begon avond te worden, Robyn verveelde zich de pleuris. Hij liep rondjes door de kamer heen en keek verveeld naar de schilderijen die er hingen. Zijn ogen sperden zich plotseling open toen hij het raam uitkeek. Hij zag een figuur in het zwart hem aanstaren. Enkele momenten later was deze weer verdwenen. Robyn wreef in zijn ogen en keek nog eens goed rond, alleen kon hij de gedaante niet meer zien. Verward draaide hij zich om en rende hij de kamer uit. Hij liep snel door de feestzaal waar hij zijn broer en vader zag praten richting de tuinen. Het was er al immers donker en er waren nog maar enkele mensen aan het rondlopen. Voorzichtig liep Robyn door de tuin, plotseling trok een arm hem een struik in. Hij probeerde te schreeuwen, maar de man blokkeerde Robyn zijn mond met zijn hand.
'Shhh! Prins Robyn' hoorde hij een mannenstem zeggen. Hij spartelde nog even tegen, maar uiteindelijk werd hij weer rustig.
'Ik ben gekomen om u te beschermen, er is een complot tegen uw broer, uw vader en uzelf. Damien Blackfyre wilt jullie vanavond laten omleggen' Robyn's ogen werden groot. Hij probeerde zich weer los te rukken.
'Laat me gaan! Ik moet naar mijn vader en mijn broer!' Zei Robyn hopeloos. De man schudde zijn hoofd.
'Robyn, ik ben niet de enigste die jullie beschermt. Er lopen nog meer van mijn mannen daarbinnen rond.' Robyn keek de man met grote ogen aan.
'Wie bent u?'
'Een oude vriend van je vader' zei hij met een glimlach.

[misschienbram]

We lopen door de tuinen als er plots een paar mannen in zwarrte klediing tevoorschijn komen. Ik schrik heel even van de veraassing maar hertssel mezellf dan. Ik kijk naar de koning. "Kent u ze?" Hij knikt. "T zijn de mannen van een vriend van me" ik knik. De mannen vragen of we met ze mee kunnen komen en we lopen achter ze aan

[Ruby]

Kai

Verveeld liep ik door het kasteel. Mijn zakken zaten vol met juwelen, dolken en goudstukken. Vanavond had ik mijn slag wel geslagen. Op het moment liep ik op een van de bovenste verdiepingen en keek even in het rond. Aan het einde van de gang zat een opening. Ik sprintte naar de opening en kwam uit op een stenen balkon met uitzicht over de kasteeltuinen. Het balkon was niet zo groot, maar was wel rijk versierd met waterspuwers aan elke kant. Ik hijgde even en liep naar de rand. Die zeereis en dat feestgedoe heeft mij helemaal uitgeput. En dat terwijl ik het normaal gewend was om de hele dag rond te stuiteren. Ik gaap even en leun op de rand. Toen merkte ik iets op. Er zat iets glimmends bij een van de waterspuwers. Misschien was het wel een goudstuk die naar beneden was gevallen! Ik spring over de rand en grijp nog net de onderkant van het balkon vast. Met een arm reik ik naar het glimmend stuk iets en trek het vanonder de waterspuwer vandaan. "Gotcha!" grijns ik als ik het heb en hou het voor mij neus. Meteen kraakt het hele balkon en de waterspuwer begint te bewegen. Het stortte in! Met een snelle beweging slinger ik mij zelf over de rand en laat mij vallen. Het balkon viel met waterspuwers en al naar beneden en ik kan mij nog net vast grijpen aan een reling aan het gebouw. Ik houd mij stevig tegen de muur en wacht totdat het gevaar geweken is. Met een enorme klap komt het balkon op de grond terecht. "Oh mijn god, JASON!" hoor ik een volwassen man schreeuwen. Dit was niet goed.... Snel trok ik mij omhoog en klom haastig een raam binnen. Daarna kijk ik even snel naar beneden. Het balkon lag er in stukken op de grond. Er sijpelt bloed uit de hoop stenen en al snel ontstond er een hele plas. "Fuck..."

[TIMETJUUUUH]

''Denk aan de toekomst van uw volk'' zei de oude orc nog voor hij de kamer uit liep. Ik liet me in mijn stoel vallen en hoorde toen een schreeuw. Toen ik omhoog sprong werd de deur open gegooid, 3 mannen stormde naar binnen. Achter hen zag ik het lijk van Na'bat liggen. ik kneep in mijn vuist van woede en mompelde enkele woorden, de lucht in de kamer werd een paar graden kouder en in mijn hand begon rood te gloeien, die gloed verspreide zich over mijn hele lichaam, tegelijkertijd werd de temperatuur in de kamer steeds kouder. Het was een van de eerste spreuken die ik had geleerd om mezelf mee te verdedigen, warmte uit de lucht werd naar mijn lichaam toe getrokken, op deze manier zou iedereen om mij heen het verschrikkelijk koud krijgen, en ik zou zo heet worden dat niets mij kon aanraken, het was redelijk veilig en het koste weinig energie.

Dit volgde ik op met een tweede spreuk waarmee ik het groepje op pakte en het door de muur heen smeet, 2 verdiepingen naar beneden. Ik sprong er achteraan, ving mezelf op met een zweefspreuk en begon ze te slaan met een zweep die zojuist was ontstaan uit vuur. Voor me lagen nu 3 lichamen van mannen, niet levend genoeg om iets te kunnen doen tegen mij, maar niet dood genoeg om geen vragen te kunnen beantwoorden.

Ik liet mezelf vallen, het was even geleden dat ik zo veel magie achter elkaar had gebruikt, en nog langer geleden dat het zonder een lange voorbereiding was. uitgeput schoof ik mezelf naar het groepje toe en vroeg:''wie stuurde jullie?''. De eerste man begon te grinniken, gevolgd door de andere 2, ''de nacht zond ons''

Op dat moment schoof een wolk weg voor de volle maan, en het leek alsof alle brandwonden bij de mannen verdwenen, ze werden groter, hariger en gemener. Toen ze opstonden zag ik wat ze echt waren, weerwolven.

Uitgeput stond ik op en maakte me klaar voor ronde 2 van dit gevecht.

[Cynical]

Robyn

Wanneer Robyn mee wou gaan met de mannen hoorde hij plotseling een shakend geluid. Hij keek naar het balkon; wat net instortte terwijl Jason er rustig onder stond te sjansen met een meisje. Robyn deinsde naar achteren van de schrik, hij hoorde een hard geluid en een kreun van pijn. Hij trok zich los van de mannen en rende meteen naar de plek heen. Hij zag Jason's verpulverde achterhoofd en een plas bloed dat steeds groter werd. Robyn liet zich in de plas bloed zakken en begon te huilen en te schreeuwen. Zijn vader kwam er ook aan en deze viel neer van de schok. Robyn pakte Jason's levenloze hand en kneep erin. Er kwamen steeds meer mensen om het fiasco heen staan. Robyn draaide zich met een betraand gezicht om.
'Wie heeft dit gedaan?' Vroeg hij met woede in zijn stem.

[misschienbram]

Ik kom aangerend en begin het lichaam van jason verder te bevrijden. Als dat gelukt is kijk ik op. "Haal een brancard!" Twee bedienden knikken en rennen snel weg. Al gouw komen ze terug met een brancard en we leggen de prins er in. "Zoek een plek waar de prins kan rusten alseblieft." Ze knikken en dragen het lijk van dde prins weg. Ik hurk en leg mijn hand op de schouder van robyn. "Ik heb geen idee maar we zullen diegene vinden."

[Ruby]

Kai

Zo snel mogelijk was ik van de plaats van misdrijf weggevlucht. Jammer voor degene die gestorven is, maar het was een 'ongelukje'. Moorden doe ik iets professioneler en voor een incidentje zoals dit word ik liever niet opgepakt en verbannen naar the Forgotten lands. Ze zouden mij trouwens niet geloven, want wie laat er nou perrongeluk een waterspuwer op iemand zijn hoofd knallen terwijl ze een balkon aan het beklimmen was. Terecht, maar dus wel erg ongelukkig voor mij.. Gelukkig waren er geen getuigen, anders had ik hen ook moeten laten verdwijnen en er was ook geen bewijs, maar dat terzijde. Ik moest zorgen voor een alibi en snel ook.
Opeens klonk er het geluid van gehuil door de gang... Wolvengehuil. Ik versnelde mijn pas, haalde mijn sabel uit mijn riem en rende naar de bron van het gehuil. Voor zover ik weet, waren er geen wolven in dit gebied.. In de gang met privévertrekken wordt het geluid van wilde beesten harder en een van de deuren stond wagenwijd open. En daar stonden ze; weerwolven. Daarachter zat een vrouw, vast een of andere royal, die met magie vocht. Ik maakte een schietgebedje, verstevigde mijn grip en rende op een van de weerwolven af. Met een sprong plant ik mijn sabel in de rug van de wolf die het meest dichtbij stond.