The 9th of may

[TIMETJUUUUH]

Wij weten dingen...

Naam:
Leeftijd:
Backstory:
Karakter:
Beroep (wat doe je op dit moment):
Uiterlijk:
Extra:

[Ruby]

Naam: Dante le Chapeau
Leeftijd: 19 voor de stilstand
Backstory: Dante groeide op met haar ouders in een normale boerderij op een kolonie op de maan. De bevolking op de maan was klein en de pioniers werden beschermd door een koepel. Dante zelf vond de maan maar niks. Als een van de eerste op de maan geboren mensen, heeft ze nog nooit een stap op aarde gezet en twijfelt ook niet als ze een opleiding op aarde mag volgen om ruimte ontdekkingsreiziger te kunnen worden in de toekomstige plannen van de NASA. Hiervoor moet ze eerst wel vele stagen en opdrachten voor doen.
Karakter: Sommige mensen zijn normaal, sommige raar... en dan heb je Dante met haar geweldige theorieën over van alles en nog wat. Het liefst zou ze een van haar zelfontworpen ruimteschepen bouwen en er vandoor gaan, maar helaas gaat dat niet zomaar. Ze is een waaghals en houdt vaak geen rekening met anderen. Andermans meningen boeien haar niet, ze doet wat ze wilt en als je dat niet leuk vind dan kan je maar beter een hoek van 90 graden op je muil verwachten.
Beroep (wat doe je op dit moment): Om haar opleiding en stage te bekostigen werkt ze bij de plaatselijke supermarkt dichtbij haar studentenhuis.
Uiterlijk: Dante is een jongesachtig meisje met sneeuwwit haar en blauwe ogen. Ze heeft een stel piercings en draagt vooral skaterkleren en goggles. Ze draagt vaak een tasje bij zich met gereedschap, notitieboekjes en allemaal random spullen.
Extra: Ze houdt enorm veel van gokspelletjes, biljarten en darten.

[TIMETJUUUUH]

Naam: onbekend
Leeftijd: ergens rond de 18
Backstory: voor de tijd stil kwam te staan kende niemand hem, er na al helemaal niet. Vanaf zijn vijfde woonde hij al op straat waar hij geld verdiende met stelen en moorden. In alle jaren die hij in de stilstand woonde is hij alles vergeten, zijn naam, zijn leeftijd en waarom dat hij deed wat hij deed, het maakte niet meer uit, hij hoefde niet meer te eten, te slapen en te drinken. In deze donkere wereld had hij niets meer, behalve zijn eeuwige honger naar de pijn van anderen
Karakter: hij probeert nooit veel met mensen om te gaan, ze vallen of slachtoffer aan zijn duistere kant of ze verraadde hem waardoor hij weer in de problemen kwam. Iedereen die ooit in contact met hem is gekomen beschrijft hem als koud en meedogenloos.
Beroep (wat doe je op dit moment): een van iedereen afgesloten psygopaat
Uiterlijk: door vele conflicten is zijn hele lichaam verminkt, dit verbergt hij door altijd zijn gezicht te verbergen en altijd dikke kleren aan te hebben, bijna niemand weet hoe hij er echt uit ziet
Extra: hij word gezocht door de militairen, maar is nooit gevonden

[Ruby]

Dante

Met mijn handen stevig om mijn hoofd geklemd, laat ik mij op mijn bureau vallen. De bureaustoel waar ik op zit kraakt hard. Het notitieboekje met al mijn vooruitgang valt met een zachte plof op de grond. Ik liep weer vast. Dit onderzoek was net een doolhof. Net als je denkt verder te komen, stuit je op een doodlopend pad en moet je terug naar het begin. Er leek geen einde aan te komen. Aan alles niet.
Met een zucht duw ik mij van het bureau af, buig naar voren en pak het notitieboekje op. Het zag er nog gloed nieuw uit, ook al had ik het een dag voor de stilstand gekocht. Geen idee hoe lang geleden dat was. Het konden maanden zijn, jaren... Misschien zelfs al vijftig jaar. Het gevoel voor tijd had ik allang niet meer. Niet nodig. Er verandert toch niks. Ik sla het boekje open, blader door de pagina's en streep met mijn blauwe pen mijn laatste onderzoek door. Mislukt. Maakt niet uit, er is tijd zat. Een eeuwigheid om het zo te zeggen.
Ik leun achterover en zet mijn voeten op tafel. Mijn telefoon biepte en ik pak hem op. Het was tijd voor een meeting met de andere stagiaires. 'Geweldig....' kreun ik en sta van mijn stoel op. Die meeting waren net zo nutteloos als dit onderzoek...

[TIMETJUUUUH]

Ik keek naar beneden, het plein stond vol met mensen, sommigen nog normaal, anderen meer aangetast door de tijd, ik koos een doel en dook naar beneden, kwam neer met een rol en stak een mes in de borst van een wat oudere man die nog niet zo veel wonden had.
Ik trok het mes omhoog tot het er net voor zijn kin weer uit, een enorme snee zat er nu, genoeg om iedereen te vermoorden, in ieder geval voor de stilstand.
Voor iemand iets kon doen sprong ik op en rende ik een steeg ik, en poef, weg was ik.
Op het plein begon gegil te klinken van de mensen die door hadden wat er was gebeurd, ik grijnsde, weer een persoon minder die de gevolgen van deze tijd kende...

[Ruby]

Dante

Geen resultaat. Letterlijk niemand heeft progressie gemaakt. Niet dat dat ooit wel gebeurd is. Niet sinds de stilstand. Sommige stagiairs doen niet eens de moeite meer. Begrijpelijk, maar niet bepaald aanmoedigend voor degene die wel wat proberen te doen. Het feit dat de hele wereld hoge verwachtingen van ons heeft, maakt de zaak er niet beter op. De verwachtingen zijn te hoog voor een stel stagiaires die hoogstens zes maanden in dienst zijn geweest van de wetenschappers. Ik had nog geen week stage gelopen en snapte daarom niet echt veel van het onderzoek. Op het moment heb ik al een aantal boeken gelezen over het experiment van de wetenschappers en heb geprobeerd een aantal na te maken, maar veel informatie is vernietigd en veel is dus onbekend.
Met een pokerface loop ik van de trap af het gebouw uit. Toen de stilstand net was begonnen, stonden hier dagelijks enorm veel journalisten, maar zelfs die schenken weinig tot geen aandacht tot ons. We zijn oud nieuws: vergane glorie en verloren hoop. Zachtjes krab ik op mijn zij. De hechtingen jeukten ontzettend, maar ik was buiten levensgevaar. Kort na de stilstand kregen we ruzie en werd ik bedreigd en aangevallen met een mes. Gelukkig kon ik de meeste schade voorkomen door mijn aanvaller een highkick in zijn gezicht te geven. Het was niet ernstig, maar door de stilstand genas het niet en ik had er vaak last van.
Stilletje liep ik naar mijn eigen laboratorium, die eerst van mijn stageleider was geweest, en ga naar binnen. Tijd voor meer onderzoek... Niet dat het veel nut had. Soms wil ik echt eens wat anders doen, maar ik zou er niet mee kunnen leven. Anderen doen het vaak, maar ik kan de hoop niet opgeven.

[TIMETJUUUUH]

Ik kwam uiteindelijk uit bij het laboratorium, of meer wat er van over was, een hoop boze mensen hadden de Oostvleugel laten exploderen, de stenen hingen daar bewegeloos in de lucht. Ik dook de stenen in en ging liggen. Al die tijd had ik hier gewoond, het was niet alsof ergens wonen nodig was, maar het voelde een soort van fijn om je eigen plaats te hebben. Verder liep er af en toe een van de stagiaires langs, de enige mensen die ik nooit aan viel, ze waren de enige hoop hier uit.
Nou ja, hoop... Er was nooit iets van voortgang gemaakt. Maar ze probeerden, dus het was genoeg.
De wetenschapers die de stilstand waren begonnen, dat was een ander verhaal. Ik glimlachte en keek naar de 13 schedels in het hoekje. Ze waren gevlucht... De schedels waren alleen maar voor mezelf om af en toe mijn woede kwijt te kunnen.

[Ruby]

Dante

Na een kleine schoonmaak van mijn bureau ga ik buiten op een bankje zitten en kijk maar wat naar de lucht. Als je goed keek kon je de meteoriet zien. Dat akelige ding die voor dit alles heeft gezorgd, Het was groot en zwart met een soort blauwe glans. Als het niet dreigde onze wereld te verwoesten zou ik er sowieso allemaal foto's en tekeningen van hebben lopen maken, maar helaas ligt de zaak anders. Het was een groot gevaar. Zelfs als wij ooit de tijd weer normaal konden zetten, was er altijd dat grote ding nog. Geen idee hoe we dat zouden moeten verwoesten zonder de aarde er mee aan te tasten.
Ik ga op het bankje liggen en doe mijn ogen even dicht. Ookal was slaap niet meer nodig, het was soms toch wel fijn om je hoofd leeg te maken.

[TIMETJUUUUH]

Op het bankje voor mijn huisachtig iets ging iemand zitten, een meisje, hoogstwaarschijnlijk een stagaire vermoede ik.
Ik wilde haar eigenlijk met rust laten, maar een stem in mijn hoofd zei:" ze is een makkelijk doel, doe het". Ik sloop dichter bij, mes in de aanslag. Een paar seconden later stond het mes op d'r keel, ik zou haar zo kunnen onthoofden, het hoofd in een rivier gooien en zo het onmogelijk maken om iets te doen. Opeens bedacht ik me, wie weet was zij wel de kans om hier uit te komen. Ik trok langzaam mijn mes terug

[Ruby]

Dante

Ik voelde iets van een windvlaag en deed mijn ogen open..... Een betere timing kon ik niet hebben. Er stond een man bij me. Zijn gezicht was verborgen, maar hij had een mes stevig in zijn hand geklemd. Mijn ogen werden groot en mijn hart klopte snel in mijn borstkas.
"W.... Wat..." piep ik er onwillekeurig uit, maar begin dan wakker te worden. Ik was in gevaar en het feit dat ik op een bank lag hielp absoluut niet! Waarom deed hij niks?
Met mijn been geef ik hem een fikse trap, om ruimte tussen ons te maken en sta op. Snel bedenk ik me of ik een wapen bij mij heb. Naast een pen in mijn broekzak, had ik helemaal niks. "Wie ben je, wat wil je en what de fuck doe je hier?!" grom ik steeds luider en voel de woede in mij naar boven komen. Zoiets als dit had ik nog nooit meegemaakt.